Zondag is de dag dat ik gewoonlijk op bezoek ga bij mijn ouders. Ik zeg dit heus niet om de uitspanningen die ik jullie straks in geuren en kleuren uiteen ga zetten wit te wassen en ik verzoek jullie mij te geloven dat ik niet in de eerste plaats bij mijn moeder ga om haar mijn vuile was te brengen, maar om haar een plezier te doen. Niet dat we elkaar veel te zeggen hebben en dat doen we dus ook niet. Na het middagmaal verdwijn ik trouwens steevast naar mijn oude kamer, waar zich de tweede TV bevindt, om naar de Star Trek episode te kijken die mijn thuiswonende broer voor me opgenomen heeft. Vanaf de eerste reeks, die ondertussen al uit de jaren zestig dateert, ben ik een hevige fan geweest. En ja, natuurlijk heeft dat voor een groot deel te maken met de gogo boots, de nylonkousen en de wel zeer korte mini-jurkjes van de vrouwelijke bemanningsleden, in het bijzonder van Luitenant Uhura, de zwarte communicatieofficier. Net zoals ik nu met extra gretige ogen naar Star Trek Voyager kijk omwille van de meer dan weelderige vormen van Borgbabe Seven of Nine.
De rest van het zondagbezoek hou ik mij onledig met het lezen van detectives - niet zonder schuldgevoel, aangezien ik mij dringend zou moeten verdiepen in de turf van Els Witte over het statuut van Brussel - en de laatste weken ook met het kijken naar Louis de Funès in de bekende Gendarme de Saint Tropez reeks. Als ik die prenten nu bekijk snap ik niet waarom ze toen zo een gigantisch succes waren. Het is zeer ongeïnspireerde humor, die slechts in de zesde en laatste uit de reeks (Les gendarmes et les gerdarmettes) enigszins wordt goedgemaakt door de fraaie benen van de gendarmettes in kwestie. Françaises.. ze hebben toch wat. Oh la la!
Om zes uur stipt vertrek ik. Een wandelingetje van tien minuten naar de halte en dan een korte busritje langs de autostrade naar de metro. Op zondag is de bus meestal leeg, op een paar mannelijke werknemers van fast food restaurant Chi-Chi’s na. Deze keer stapte er echter een knappe vrouw op, halflang zwart haar, exotisch gelaat, zwart mantelpakje met jasje en enkellange rok boven herteleren schoenen. Dat ze mijn aandacht trok, was niet zozeer omwille van haar schoonheid, maar eerder omwille van het feit dat ze keer op keer een fout nummer intoetste op haar GSM. “Djamila”, hoorde ik haar met aandrang zeggen om dan weer dezelfde man aan de lijn te krijgen. Tegen beter weten in bleef ze herhalen dat dit het nummer van haar vriendin was. Pas de vierde maal had ze het juist. Helaas kreeg ze toen enkel de voice mail te pakken zoals ik uit het éénrichtinggesprekje in rad Arabische kon opmaken. Ze leek me wel temperament te hebben. Niet meteen hoe de modale Vlaams Blokker zich de modale migrante voorstelt, alhoewel ik er meteen moet aan toevoegen dat die waarschijnlijk helemaal niet bestaat en onder de hoofddoek van de niet-Westers geklede allochtone meisjes waarschijnlijk al even veel frivoliteit schuilt als bij haar donkere sensualiteit.
De bus liep leeg bij metro Hermann-Debroux met de prachtige ruitersculptuur. 0 minuten voor vertrek las ik op het infopaneel. We zetten het tegelijkertijd op een hollen. Alhoewel het stel haast leeg was, ging ik tegenover haar zitten. We raakten pas in gesprek nadat zij op niet mis te verstane manier haar ergernis had geuit over het machogedrag van een viertal tieners die luidop pochten over hun imaginaire veroveringen. Die opmerking van haar volstond opdat ze de staart introkken en met die staart tussen de benen stapten ze in Petillon ook uit. Van Thieffry tot Belgica kreeg ons gesprek langzaam vaart, in Pannenhuis waren we reeds ronduit over alles en nog wat aan het praten en tegen de tijd dat we Heizel binnenspoorden, hadden woorden elke zin verloren en waren we volmondig aan het kussen. Het was al lang niet meer belang waar we van plan waren geweest elk afzonderlijk naar toe te gaan, dus bleven we op en neer en tegen elkaar aanrijden tot de metro stopte met rijden. Halféén was het toen de stem van de aankondigde de zoen onderbrak die ons langs Stokkel-Kraainem-Alma-Vandervelde-Roodebeek-Tomberg-Gribaumont-Joséphine Charlotte-Montgomery-Meride-Schumann-Maalbeek-Kunst Wet-Park-Centraal Station-De Brouckère-Sint-Katelijne-Graaf van Vlaanderen van zeven uur tot halféén had gevoerd. We stapten uit, maar toen ik me naar de uitgang wou begeven trok zij me mee naar een schuilhoekje waar we zoenden en streelden tot het station in duisternis werd ondergedompeld en we wisten dat we het rijk voor ons alleen hadden. Een zee van ruimte, een zee van tijd. Die zij regeerde, zij die mij regeerde, ik die haar begeerde.
Ze nam me mee naar boven, naar het derde niveau van dit immense station. En alhoewel zij dat überhaupt niet hoefde te vragen, bezorgde het me toch een immense vreugde dat ze me vroeg of ik me uit wou kleden. Ik kon niet wachten om voor haar naakt te zijn en ik kon niet wachten om haar naakt te zien voor mij. Zij echter deed enkel haar slipje uit, dat ze in een hautain gebaar langs me heen over de balustrade gooide waartegen ik stond aangeleund. Het slipje dwarrelde wit neer op één van de zestien naakte mannenfiguren in plaaster en brons, die aan onzichtbare kabels opgehangen horizontaal over het spoor schenen te zweven.
Naakt en tijdloos te zijn in dat gebouw waar overdag honderden en duizenden mensen in alle haast doorheen krioelden, naakt en klaar te zijn voor een heel andere reis dan de nutteloze toch die deze anonieme menigte morgen in avond uit ondernam, naakt te zijn voor haar terwijl zij haar kleren aanhield, bezorgde me een immens gevoel van opwinding. Ik maakte me los van de balustrade en stapte op haar toe. Zij keek met de ogen van Sheharazade hoe de metronoom van mijn geslacht onverbiddelijk de seconden aftikte die ons gescheiden hielden. Mijn handen, mijn blik, mijn pik, alles vertelde haar dat ik haar wou uitkleden. Alles aan haar vertelde mij dat zij niet dàt wou, dat zij wou dat ik me opnieuw naar beneden liet voeren, langs de roltrap, mijn buik op de leuning, één been in het ijle één been over de trap, mijn pik geplet tegen de bewegende band, zij schrijlings tussen de scharnier van mij dijen gezeten terwijl haar handen mijn billen kneedden en haar tong mijn anus uitdaagde.
Op het perron aangekomen, drumde ze me tegen een reclamepaneel van Coca Cola en hurkte voor me. Terwijl zij keek naar de zwart-wit foto van het naakte meisje dat op een het kan niet suggestievere manier een roodgekleurd colaflesje aan haar getuite lippen zette, zette zij haar lippen aan mijn getuite geslacht. Haar tong blies warm en koud tegen mijn eikel, haar handen spanden de aders van mijn schacht tot strakke kabels, haar lippen kauwden op mijn ballen, mijn kreten schalden door de lege ruimte. Door de lege ruimte schalden mijn kreten toen zij haar hoofd als een seksuele jaknikker over mijn pik begon te neuken. Een hand tussen mijn wrijvende dijen door, smokkelde ze haar middelvinger in mijn anus, die zich ritmies samenkneep en ontspande telkens mijn eikel haar wangen deed opbollen. Mijn bekken ging opwaarts stoten tegen haar knikkende bewegingen in zodat mijn geslacht tot aan de wortel in haar mond verdween. Ze had me bij mijn ballen, er hard in knijpend. Ik kon geen kant meer op, slechts één uitweg bleef me nog, die van het orgasme. Die ze me niet gunde.
Op het ogenblik dat ik me naar die tunnel van bevrijding voelde gezogen, liet zij me overeind komend los. Met de kracht van haar begeerte dwong ze mij op één van de wachtzitjes plaats te nemen. Inmiddels was ik zo opgewonden dat pijn en lust om voorrang streden in mijn erectie. Ze hield haar ogen niet van mijn geslacht af toen ze op me afstapte. Ik dacht even dat ze zich op me zou vastpinnen en zag me reeds haar naakte billen onder haar rok strelen terwijl zij me neukte, maar ik had kunnen weten dat zij nimmer voor iemand voorspelbaar zou zijn, ook voor zichzelf niet. Ze zette zich te paard op mijn rechter, haar benen aan weerszijden van het mijne en begon haar poesje hartstochtelijk tegen mijn dij aan te rijden waarbij haar knie telkens onzacht tegen mijn ballen schopte. Ze hield mijn handen met strenge blik af terwijl ze nu zelf haar jasje en bloes losknoopte zonder ze uit te trekken echter. Ze droeg geen bh zag ik haar borsten eindelijk schemeren. Haar bovenlichaam was zacht gaan deinen en bij elke beweging speelde haar verschuivende kledij een spel van onthullen en verbergen met haar naakte huid. Ze dreef me zover dat ik alle hoop had opgegeven toen ze jas en bloes ten slotte toch nog over haar schouders gleed en haar borsten helemaal aan me gaf. Ze waren prachtig tot in hun roekeloze tepels. Ik wou me vooroverbuigen om ze tussen mijn lippen te zuigen, maar onmiddellijk duwde ze me met één hand terug, greep mijn schacht stevig met de andere en begon me meedogenloos af te trekken. Boven ons trachtten de bronstige sculpturen zich los te maken van het plafond, wanhopend als ik om haar te kunnen neuken.
We hadden nog louter oog voor het levende schouwspel van hand&pik&ballen, steeds luider “ooooooh” en “aaaaaaaah” door en tegen elkaar in kermend naarmate mijn erectie dikker en langer werd. Ik hoorde mezelf roepen of ze me asjeblief nog harder wou afrukken. Wat ze ook deed. Wat ze maar al te goed deed. Met beide handen nu. Ik was zo gezwollen dat ik niet goed meer wist of ik blij of angstig moest uitkijken naar mijn climax. Haar kut werd ongeduldig in het zadel van mijn dij. Ze wou neen ze wou zich echter niet laten gaan eer ik...”Ooooowauwwwwwwww” in haar verkrampt gezicht mijn eigen ongeloof over de intensiteit van mijn ejaculatie weerspiegeld zag. Mijn eikel bruiste van geluk in haar primaire kreet terwijl haar orgasme het mijne besteeg en wars van hellevuur en verdoemenis naar de sterren neukte. Door de sluier van mijn zaad heen zoende ze mij. Een allerlaatste keer. De ochtend was aangebroken, de eerste metro reed het station binnen. We stapten in en gingen recht tegenover elkaar zitten, opnieuw vreemden voor elkaar. “Tot vanavond?” sprak die bekende onbekende me plots aan.
“Clémenceau” lachte ik haar toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten