Zand en bloed

Af en toe schrijf ik ook uit vrouwelijk perspectief. En toch ben “ik” niet het hoofdpersonage. Dat is Loïs. Zij bestaat echt, al heet ze anders. Loïs is een hartstochtelijke vrouw. Zij laat zich niet controleren. Af en toe kruipt zij onweerstaanbaar in mijn pen. Af en toe kruip ik in haar vel.

Ik zal beginnen met een bekentenis. Ik raak seksueel opgewonden van stierengevechten. Onhollandser kan niet. Hoe kan iemand nou geil worden van het doden van een levend wezen? Het zit natuurlijk veel complexer in elkaar. Ik heb een tijd in Andaloesië gewoond en mijn toenmalige minnaar – een echte aficionado - wist me na lang verzet uiteindelijk toch te overhalen om mee te komen naar de plaatselijke arena in Sevilla, de Plaza de Toros de la Real Maestranza de Caballeria, bereikbaar via de Paseo de Cristobal Colon.

Mijn minnaar vertelde me dat het een van de oudste en mooiste arena’s van het land was, die uit de helft van de zeventiende eeuw dateerde. Aan de buitenzijde was het alvast een prachtig gebouw, met een witte barokgevel. De grote houten toegangspoort bevond zich tussen twee ranke zuilen, die een geel geschilderd fronton schraagden, dat op zijn beurt geflankeerd werd door twee torentjes met een puntig pannendak. De ronde vensters van die torentjes, de vierkante vensters en de deuren in de gevel waren allemaal okergeel omlijst.

Ook het zand van de eigenlijke arena was geel. Rond de arena bevonden zich houten rood geverfde schuttingen waarachter de torero’s konden wachten of schuilen, al naargelang. Vlak daarachter begonnen de tribunes. De bovenste rijen bevonden zich onder een overdekte zuilengaanderij. Wij zaten vrij laag, onder de koninklijke loge, de Palco del Príncipe en tegenover de Palco de la Diputación. Daar hing ook de klok van de arena. Aan de balustrade er onder was een gebeeldhouwde zwarte stierenkop bevestigd met machtige hoorns.

Wat me opviel was hoeveel vrouwen er naar dit bloeddorstige spektakel kwamen. Stuk voor stuk trouwens prachtige zuiderse schonen met zwarte haren, vaker dan niet in een knoet met vuurrode haarpinnen, vlammende ogen en hooghartig gezicht. Ik maakte een opmerking tegen mijn minnaar over dat opmerkelijk aantal vrouwen. Hij lachte mysterieus.

Zelf had ik een luchtig knielang en mouwloos zomerjurkje aangedaan, dat diep was ingesneden op mijn rug en boezem. Met mijn rooie haren en mijn zware borsten stak ik sterk af bij de andere vrouwen. Ik zag veel bewonderende mannelijke blikken naar mij en afgunstige naar mijn minnaar gaan. Ik hield ervan bewonderd te worden en genoot van die ogen op mijn blote benen en mijn tieten.

Maar toen begon het spektakel - de corrida -en draaiden alle ogen weg naar het openingsdéfilé (de passeo) met de opkomst van de toreros, die geritmeerd werd door de paso doble. De stierenvechters waren stuk voor stuk knappe kerels, gespierd en gracieus zoals ik ze graag tussen mijn dijen had, vooral dan de matadors, die er fenomenaal uitzagen in hun zogenaamde traje de luces of sterrenkostuum: witte kousen, strakke kleurrijke kniebroek, riem,zwart hoofddeksel (de montera), wit hemd, das, oogverblindend met goudbrokaat, tresjes en epauletten bestikt jakje en cape (capote de paseo) over de linkerschouder. Mijn minnaar fluisterde me toe dat matador van het werkwoord matar komt: doden. Al die pracht en praal onderstreept door de obsederende muziek had me haast doen vergeten dat het daar om ging: de dood. De gedachte daaraan deed me ondanks de stralende zomerzon kil huiveren.

En dan was het de beurt aan de stier. Een collectieve zucht ging door het stadion, ook door mij. Het zicht van dan prachtige dier, dat weldra ging sterven, kon niemand onberoerd laten. En mij allerminst. Ik was in bewondering voor dat mooie dier, met zijn machtige mannelijke geslacht, het integraal zwarte gespierde lijf en in de contrast daarmee de grote en puntige witte hoorns. De gedachte op die hoorns genomen te worden riep een sterke seksuele associatie met de penetratie bij me op. Ik zag mezelf al spiernaakt op die hoorns gespietst. Dat beeld deed een onweerstaanbare siddering door mijn dijen en mijn kut gaan. Ik merkte dat ook andere vrouwen gefascineerd en met verhitte wangen naar de stier keken en begon stilaan te begrijpen waarom ze hier waren.

De stier liep op een traag drafje naar het midden van de arena, schraapte het mulle zand met een hoef en boog het hoofd als om dat tienduizendkoppige publiek uit te dagen met zijn hoorns.

Nu traden de peones, de assistenten van de matador in actie. Ze kwamen van achter de houten schutting tevoorschijn en lokten de stier met hun rode cape naar zich toe om zijn kracht, zijn intelligentie en zijn moed te meten terwijl de matador erop toekeek. Ze trokken hun lichaam slechts een flard van een seconde voor de stier door het doek heen stormde terug. Ik voelde angst in hun plaats. Dat joeg de adrenaline in mijn bloedstroom. Ik leefde volledig mee met de peones en trok reflexmatig mijn lichaam weg wanneer zij dat deden. Hun bewegingen waren van een ongelooflijke gratie: mannelijk en toch elegant. Ik kon verstaan waarom Maurice Béjart, de Franse balletmeester, zo een bewonderaar van de tauromaquia of corrida was. Zijn vergelijking met dans was volledig terecht geweest, besefte ik, nu ik de mannen in de arena zal evolueren. Het was inderdaad een geïmproviseerde choreografie die ze met de stier uitvoerden. En omwille van dat geïmproviseerde karakter en het altijd deels onvoorspelbare gedrag van de stier, waren ze voor mij nog mooier dan dansers. Ik wist zeker dat mannen die zo gracieus konden bewegen terwijl ze speelden met het gevaar en de dood, fantastische minnaars zouden zijn. Het was op dat ogenblik dat ik ze ook daadwerkelijk als potentiële minnaars ging bekijken. Met mijn looks zou het vast geen moeite kosten tot in hun loge door te dringen, plande ik reeds vooruit terwijl ik tegelijk mijn hand over die van mijn minnaar legde als zocht ik bij hem bescherming tegen de verleiding.

De peones gingen terug af. Van wat mijn minnaar me had verteld wist ik dat vervolgens de picadores aan zet waren, die heel wat soberder gekleed waren en witte strooien hoeden op het hoofd hadden. Ze zaten op geblinddoekte en met een zwaar harnas beschermde paarden. Ze daagden de stier uit om aan te vallen. Alhoewel de paarden niet zagen, voelden ze blijkbaar toch de aanwezigheid van de aanstormende stier. Eén van de paarden hinnikte angstig en trachtte de steigeren. De picadores slaagden er ternauwernood in om de panikerende paarden onder controle te houden en te manoeuvreren. Daarvoor moest je een zeer begaafd ruiter zijn. Ze hielden de stier af door de zware lans die ze onder de arm hadden in de nek van het dier te duwen. Net als de hoorns daarstraks riep die speer eveneens de penetratie bij me op. Ik kruiste mijn benen hoog over de dijen zodat ik druk uitoefende op mijn kut, die inmiddels heerlijk tintelde. Ik had geen bh aan en ik wist dat mijn stijve tepels zich duidelijk in de dunne stof van mijn jurk aftekenden. Had het spektakel op de andere vrouwen dezelfde uitwerking en zaten zij net als ik met een natte poes op de tribune? Ik was er zeker van. Vanuit een ooghoek zag ik een vrouw, die iets verder zat, naar me kijken. Ik draaide mijn gezicht naar haar toe en schonk haar een medeplichtige glimlach. We wisten van elkaar dat we ons straks suf gingen laten neuken.

Door mijn opwinding had ik niet eens gemerkt dat de picadores inmiddels alweer van het toneel verdwenen waren, en plaats hadden gemaakt voor de banderilleros, gewapend met lange met kleurrijke linten versierde stokken met weerhaken aan het einde. De stier bloedde zichtbaar uit de hals. De matador, die voor het eerst in de arena kwam, bewoog de stier tot de aanval door hem met zijn cape te provoceren. De banderilleros dansten sierlijk rond de stier en planten de banderilla’s in de schoften van het dier. Het loeide geïrriteerd en van pijn. Mijn hart ging uit naar de stier. Maar tegelijkertijd vond ik het zicht van die zwarte pels, dat rode bloed en de veelkleurige linten van de banderilla’s die bekoorlijk deinden met elke beweging van het dier, van een ongelooflijke schoonheid. Ik deed niet de moeite mijn innerlijke contradicties te doorgronden. De mengeling van medelijden, angst, opwinding en onbetwistbaar esthetisch genot was immers de kern van mijn opwinding.

De muziek kondigde het begin van het einde aan, de suerte de matar. De matador begon met het opdragen van de stier aan iemand uit het publiek. Tot mijn geringe verbazing was het mij die hij uitkoos. Anderzijds was ik met mijn rode haren een opvallende vlek in het publiek. De opdracht was een tribuut aan mijn schoonheid. Het doden van een levend wezen als ultiem verleidingsmiddel. Ik stond recht op mijn aanvaarding te tonen. Toen ik weer gaan zitten was, vroeg ik aan mijn minnaar de naam van de matador. “Gitanillo de Triana“, fluisterde hij bewonderend, helemaal niet afgunstig ondanks mijn interesse in een potentiële rivaal. “Het is een hele eer die hij je bewijst”, zei hij. De vrouw vlakbij me keek opnieuw naar me. Ditmaal lachte zij medeplichtig.

Het eindspel was begonnen. Met zijn muleta, een doek van rode flanel om een houten stok gedrapeerd, liet hij de stier een reeks ingewikkelde figuren beschrijven. Hij was van een ongelooflijke virtuositeit. Natuurlijk was het dier verzwakt door het bloedverlies, maar daarom was het niet minder gevaarlijk, en dat maakte de manier waarop hij de stier leidde waarlijk magistraal. Het vergde moed om een dier zo tegemoet te treden. Daarvoor moest je een echte man zijn. En daar had ik als vrouw een zwak voor. Hartstochtelijk riep ik “Olé” mee met het publiek.

Na een tiental minuten klonk er een harde trompetstoot om aan te geven dat het uur van de waarheid, la hora de verdad aangebroken was: Ik kreeg een krop in mijn keel van emotie. De matador kreeg een licht gekromd zwaard overhandigd, de estoque, die hij achter zijn muleta verborg. Hij voerde een rij schijnbewegingen uit om dan in het ultieme ogenblik het zwaard tevoorschijn te halen en tussen de schouderbladen van de stier te drijven: de doodsteek. Ik had het gevoel of ik het was die doorboord werd en kreeg een hevige preorgastische ontlading tussen mijn dijen. De stier bleef stokstijf staan als was hij door een voorhamer getroffen en ging door de knieën. Hij was dood. Ik begreep de fascinatie van de Spanjaarden en vooral van hun vrouwen voor de corrida nu volledig. Dit was beter dan om het even welk afrodisiacum.

Het publiek ging wuiven met witte doeken of wat ze omhanden hadden. Dat was blijkbaar een teken dat het hen erg bevallen was. Ik moest een sterke neiging bevechten om mijn slipje af te stropen en dat als een vlag van overgave te laten waaien. In plaats daarvan wuifde ik met het programmaboekje. Tenslotte besliste de president, een lokale politicus, over de beloning van de matador. Dat waren de beide oren van de stier en de staart. Mijn minnaar vertelde me met stille stem dat dit de hoogste onderscheiding was. Dat was ik het totaal niet mee eens. Maar ik hield het voor mezelf. Ik had namelijk voor mezelf uitgemaakt dat hij een veel grotere beloning verdiende: mij. Niet nu echter. Mijn minnaar verdiende namelijk ook bedankt te worden dat hij me dit universum had leren kennen. Terwijl de matador op de schouder van zijn assistenten de arena uitgedragen werd, boog ik opzij naar mijn minnaar zodat een van mijn borsten zwaar tegen zijn arm aanleunde en fluisterde heet in zijn oor “Je had gelijk. Jodeme. Jodeme. Neuk me.”

Alhoewel er nog gevechten geprogrammeerd waren, leidde hij mij het stadion uit. Ik kon namelijk niet meer wachten. Zelfs niet het korte autoritje naar mijn appartement. Ik verplichte hem een hotelkamertje te boeken op de Paso. Daar liet ik me twee uur lang nemen. Terwijl hij me neukte bleef ik voor mijn ogen flitsen van stekende lansen, scherpe hoorns, doorborende zwaarden en bloed zien. Zelf beet en klauwde ik mijn minnaar tot bloedens toe in de weeën van mijn orgasmen. Werd ik anders ook graag met handen, lippen en tong geprikkeld dan wilde ik nu enkel gepenetreerd worden. Ik fantaseerde dat het door het zwaard van de matador was. Angstaanjagend hevig kwam ik klaar. Keer op keer.

De week erop ging ik alleen naar de corrida. Deze keer zat ik die volledig uit. Neen het was geen toeval geweest wat me zeven dagen tevoren was overkomen. De ervaring was even overweldigend. Nu mijn minnaar er niet bij was, hoefde ik me niet te controleren. Toen de laatste doodsteek van de namiddag viel kwam ik daadwerkelijk klaar. Het was op wankele benen en met een rood waas voor de ogen dat ik ditmaal het stadion verliet.

De week daarop daalde ik tijdens een onderbreking af uit de tribune Met een brede glimlach, deinende tieten en kont viel het me niet moeite toegang te krijgen tot de loges van de matadors die hun beurt afwachten. Uit het programma had ik opgemaakt dat Gitanillo de Triana de laatste was om op te treden. Ik opende de deur zonder kloppen en stapte naar binnen. Hij keek niet verbaasd dat ik zijn logo betrad. Dat verwonderde me niet. Ik was ongetwijfeld niet de eerste vrouw die zich kwam aanbieden. Bovendien was het al twee weken geleden dat hij de stier aan me had opgedragen. Wellicht had hij me dus al veel eerder verwacht. Ik was dan al niet de eerste vrouw die zich aan hem gaf, maar waarschijnlijk wel een van de mooiste. Ik maakte mijn luchtige jurkje los zonder iets te zeggen en liet de stof in een hoopje aan mijn voeten vallen. Ik droeg er niets onder zodat ik naakt voor hem stond. Ik zag hem met begerige blikken naar mijn gezicht, mijn zware borsten, lange benen en gladgeschoren geslacht kijken. Mijn tepelhoven kregen kippenvel onder zijn blikken en ik voelde mezelf een hevige blos van anticipatie krijgen.

Hij bleef echter staan waar hij stond. Het was ik die op hém afstapte. Ik ging op mijn blote knieën voor hem zitten, opende de gulp van zijn kuitbroek en trok zijn pik naar buiten. Ik keek er gefascineerd naar. Hij was groot en besneden. Kortom het was een prachtige penis, maar wat mij op dit ogenblik het meest opwond was niet die mannelijke schoonheid van zijn geslacht, maar het feit dat die pik als een wapen uit zijn gulp stak. Uit een ooghoek zag ik de kling van zijn zwaard fonkelen op een tafelblad. Ik kreunde alsof het daarmee was dat hij me zo meteen zou penetreren.

Alhoewel er in de kamer een sofa stond, strekte ik me zonder op te staan naakt en op de blote vloer aan zijn voeten uit. Hij nam niet de moeite om zijn kostuum uit te trekken. Dat wilde ik ook niet, want dan zou hij een doodgewone man voor me zijn geworden. Bovendien had hij eenvoudigweg de tijd niet om zich uit te kleden en terug aan te kleden. Hij moest binnen een kwartiertje de arena in.

Hij kwam met zijn volle gewicht op me liggen. De versieringen prikten in mijn blote huid. Ik keek hem straal in de ogen terwijl ik mijn benen wijd deed voor hem. «Jodeme. Neuk me», kermde ik. De stof van zijn broek was ruw tegen de binnenkant van mijn dijen. Het enige wat naakt was aan hem, was zijn penis die hard tegen mijn buik drukte. Hij schoof iet naar omlaag en met een duw van zijn bekken drong hij in me. Ik hijgde wild want hij vulde me volledig. Ik kneep mijn kut samen om hem over heel de lengte van zijn schacht af te tasten. Hij begon me meteen daarop te neuken. Hij was erg bedreven wat ik wist vanuit de arena. Hij gaf me nooit de tijd aan zijn ritme te wennen, korte vinnige stoten voorin mijn vagina afwisselend met lange diepe halen en draaiende bewegingen, waarbij hij druk zette uitoefende op mijn klit. De manier waarop hij me steeds weer verraste deed me denken aan de schijnmanoeuvres waarmee hij de stier twee weken te voren telkens weer had misleid en hoe het dier zich daardoor ongewild door hem liet leiden. Zoals nu ook met mij het geval was. Mijn kut was in totale verwarring. Ik ben niet het type van de onderdanige vrouw en geen speelbal van mannen. Allesbehalve. Maar anderzijds ben ik vrouw genoeg om me soms door een man, een echte man, hard te laten naaien. Mijn overgave was geen bewijs van mijn zwakte, maar van zijn kracht. Het was zalig door hem geneukt te worden, die heerlijke penis in me te voelen schuiven, dringen, woelen, boren, stoten, draaien. Ik was verschrikkelijk geil en braakte in rad Castilliaans obsceniteiten en aanmoedigingen uit om me te neuken.

Ineens hoorde ik in het stadium buiten een immens kreet opgaan. Ongetwijfeld gold dat de doodsteek voor de stier. Alsof dat het signaal was begon de matador met een diepe grom in mijn vagina te ejaculeren. Het beeld van dat witte sperma dat uit zijn schacht gutste vloeide over in dat van het bloed dat uit de nek van de stier spoot als pompte hij zijn levensbloed in me. Dat volstond om mij te doen komen. Het was mijn allerhevigste orgasme ooit.

De matador trok zich terug en kwam overeind. Ik bleef op mijn rug liggen, mijn rosse haren een zich snel uitbreidende bloedvlek achter mijn hoofd. Hij stak zijn penis weg en nam zijn zwaard op. Het ene wapen inruilend voor het andere.

Ik wachtte tot hij weg was eer ik overeind kwam. De zon verblindde mijn ogen toen ik de arena betrad. Het was dan dat ik vernam dat de kreet die daarstraks was opgegaan niet de doodssteek van de stier had gegolden, maar het feit dat hij de matador op de hoorns had genomen. Mijn orgasme was zijn dood geweest.

Sindsdien zijn seks en de dood voor mij onlosmakelijk verbonden.